Z GUADALCANAL DO DARWIN - Opuszczamy Pacyfik
Jerzy Wąsowicz

Rankiem 15 marca wyruszamy do China Strait. Wyjście w Morze Koralowe jest niemożliwe, jest silny przeciwny wiatr i duża fala. Czekamy na poprawę pogody schowani na kotwicy za maleńką wysepką Kawato. Po dwóch dobach poprawia się tak bardzo, że wiatru w ogóle nie ma, płyniemy więc dalej na silniku.

Do Port Moresby podążamy przy silnym wietrze i deszczu, szukamy miejsca do cumowania w marinie. Wzbudzamy pewne zainteresowanie wśród załóg stojących tutaj jachtów egzotyczną banderą i sylwetką jachtu. Szukamy szefa mariny - ale ten w sposób daleki od przyjętych norm wśród cywilizowanych ludzi - oświadcza, że możemy zostać w marinie, jeśli mamy ubezpieczenie jachtu na co najmniej milion kina oraz wyciągniemy sobie z dna zatopioną cumę i zapłacimy 29 kina za dobę. Bez słówa idziemy na redę, gdzie stajemy na kotwicy. Jeszcze jednak nie zdążyliśmy sklarować jachtu, jak przypłynął ten sam szef. Tym razem zachowywał się zupełnie inaczej. Zaprosił nas do klubu na tydzień za darmo, bez wymaganego wcześniej ubezpieczenia i w dobrym miejscu. Zdziwieni wróciliśmy do mariny, lecz później sprawa się wyjaśniła. Członkowie klubu obecni przy pierwszej rozmowie udali się z delegacją do szefa, nie wiem co mówili, ale znając efekt tej interwencji domyślam się, że go nie pochwalili. Uprzejmy był już do końca naszego tam pobytu. Załatwiamy trochę spraw bieżących w Port Moresby. Organizujemy też krótką wycieczkę za miasto. Wszędzie napady i porwania. Miasto sprawia wrażenie, że polowa mężczyzn pracuje w ochronie, a poza tym drogo.

Opuszczamy port wieczorem 23 marca i płyniemy w kierunku przejścia w Wielkiej Rafie Koralowej zwanego Yule Entrance. Jest to najkrótsza droga do cieśniny Torresa. Jesteśmy na miejscu 26 marca 95 przed świtem i stoimy w dryfie czekając dnia. Rano odnajdujemy wyłom w rafie szeroki na 200 metrów przez który wypada z cieśniny rwąca rzeka wody. Powoli - bardzo czujnie przeciskamy się pod prąd przez kanał. Nerwy napięte do ostateczności, na jachcie cisza - słychać tylko szum rwącej wody. Jeden z nas przy sondzie, drugi na bukszprycie, trzeci na wantach, czwarty za sterem z ręką na manetce gazu - gotowy do natychmiastowej reakcji w przypadku ostrzeżenia. Czas ledwo płynie. Po dziesiątej mamy główny kanał za sobą, nadal po obu stronach jachtu rafy. Napięcie powoli opada ale nadal jesteśmy czujni. Bardzo dziwne, że z największego oceanu świata o szerokości wielu tysięcy mil musimy przeciskać się wyjściem o szerokości zaledwie 200 m. To tak, jakbyśmy opuszczali 100-tysięczne miasto przez dziurkę od klucza.

Mamy to już za sobą, jesteśmy w Cieśninie Torresa, za nami został Wielki Pacyfik. Przez 2 lata i 12 dni był naszym domem. 742 dni i nocy pod jego niebem. Przeżyliśmy tutaj wiele wspaniałych chwil, pełnię doznań - od estetycznych po graniczące z tragedią. Chwile wielkich uniesień, głębokich przeżyć, a także zwykłego ludzkiego strachu. Doświadczyliśmy długotrwałej ciszy na morzu w paraliżujących upałach, a także wiatrów, cyklonów gdzie woda i powietrze stanowiły bez mała jedno. Obcowaliśmy z książętami i ludźmi prostymi. Zdobyliśmy bogaty kapitał żeglarskich i ludzkich doświadczeń. Cały czas uczyliśmy się pokory i szacunku dla przyrody, rzetelności w żeglarskiej robocie, tolerancji i minimalizacji własnych potrzeb. Doświadczyliśmy wielu ludzkich sympatii - czystych i bezinteresownych, zyskaliśmy wielu przyjaciół. Patrząc wstecz, aż się wierzyć nie chce, że wszystko to było naszym udziałem w ostatnich dwóch latach. A jednak było....

| 1 | 2 | następna »